Choran os tristes carballos
As súas follas caídas están
Pisadas por pés e cabalos
Un neno recólleas coa man.
Está solo o cativo menudo
A súa nai, xa non está ;
As súas roupas molladas de bágoas
Nas súas mans, as follas están.
Tristoutono
Etiquetas:
alberto mouriño,
poesia social,
Quen nos move
No hay comentarios:
Publicar un comentario