Luxadas, rotas, pernas quebradas
Raíces sen ritmo, raíces cravadas
As mortes soñadas dos corpos ferintes
A ialma sen vida dos mortos vivintes
Son vidas sen ritmo, son vidas marcadas
Quietiños
Etiquetas:
alberto mouriño,
poesia social,
Quen nos move
No hay comentarios:
Publicar un comentario