¡Escoita o silencio!
-non podo
¡escóitao!
-non podo, non hai.
Cerro os ollos
Invadindo o espacio das tebras
Das nebulosas tolemias.
Xa non hai
É imposible.
No rincón máis oscuro,
agochado, estou perdido.
Buscando o silencio...
Camiño entre as rochas
Nas covas
Na noite
Buscando o silencio...
Non máis ruido
Do que podo escoitar.
Pero sempre hai ruido
Sempre onomatopeias
Que calan o silencio...
buscando o silencio
Camiño nas tebras
de sons ruidosos,
agochándome no meu
busco o silencio...
e coa forza das mans
pecho o ruido
e busco o silencio...
¡shhhhhh.....!
busco o silencio…
Silencio
Etiquetas:
alberto mouriño,
poesia social,
Quen nos move
No hay comentarios:
Publicar un comentario